Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/213

 — Jakżeś chciała?... Muszą być.
 W jednym z krzaków zaszeleściło coś.
 — Może to tu?... — dowiadywała się Antosia. — Możeś ty zapomniał?
 Jaś, zamiast odpowiedzi, poważnie wstrząsnął głową.
 Doszli do klombu, rosnącego w końcu ogrodu. Jaś zatrzymał się, przykląkł i, ostrożnie odchylając gałązki, szepnął:
 — Cicho!...
 Antosia schyliła główkę i położyła palec na ustach.
 — Widzisz? — spytał Jaś.
 — Widzę — odparła — ale nie wiem gdzie...
 Jaś wskazał palcem.
 — Ach!... — krzyknęła zachwycona.
 O łokieć od niej, na ziemi, leżało szare gniazdeczko, okrągłe i gładkie jak ulane. W środku był wklęsły materacyk z końskiego włosia i z puchu, a na nim maleńki ptaszek. Był on czerwony i bez pierza, miał zarośnięte, lecz wypukłe i duże oczy, a jeszcze większy brzuszek. Usłyszawszy szmer koło siebie, podniósł główkę, a żółty dziobek otworzył tak szeroko, jakby chciał połknąć Antosię.
 — Jeść chce! — zauważył Jaś.
 W tej chwili, nad głowami dzieci usiadł ptaszek już dorosły. Poruszył parę razy ogonkiem, popatrzył na ciekawskich najprzód prawem okiem, później lewem, a wkońcu zaczął piszczeć żałośnie.
 — Odejdźmy — rzekł Jaś. — Matka przyszła go karmić.
 Antosia wracała do domu bardzo zamyślona, a w kilka godzin potem spytała:
 — Jasiu! nie możnaby Mani pokazać gniazda?
 — A nie!
 — A Józiowi także nie?
 — Rozumie się! Józioby zaraz zepsuł gniazdo.
 Antosia rzeczywiście dochowała tajemnicy, lecz na nieszczęście postanowiła zaopiekować się ptaszkiem. Nic nie