Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/279

 Gdy się schyliła, Antek począł wrzeszczeć na całe gardło:
 — Niech mi też pani da tabaki!... moja pani, w złoto okuta!
 — A tobie naco tabaki?...
 — Bo widzi pani, jak przechodzę koło siódemki, to mnie zaraz kręci w nosie, a nie mogę kichnąć! — wrzeszczał chłopiec, i znowu obtarł się o nią plecami, jeszcze poufałej niż poprzednio.
 Na taką impertynencją pani Weronika zakipiała z gniewu i podniosła do góry haczyk, wołając:
 — Bodaj cię przejechali! bodajeś zmarniał, ty zdrajco!... kapeluszniku!
 — Ihii! — krzyknął przeraźliwie łobuz, usuwając się na bok i nie wyjmując rąk z kieszeni.
 — Siódemka ci w nosie kręci? — mówiła oburzona pani. — A czy ty wiesz, że gdybyś cały leżał w śmietniku, tobym cię jeszcze nie podniosła, łachmanie jakiś!...
 — Jaka aksamitna!... — odparł chłopiec, pogardliwie plując przez zęby.
 Zobaczywszy to, dama krzyknęła w najwyższym gniewie:
 — O Boże miłosierny! a czy już sprawiedliwości niema na tym świecie, żeby taki ochłap uczciwych ludzi zaczepiał na ulicy i jeszcze pluł przez zęby!... Poczekaj, zobaczę ja cię na Starem Mieście, jak cię będą piętnowali, jeżeli cię zamłodu psy nie zjedzą!...
 Tak odgrażając się, obrażona dama poszła ku śmietnikowi, Antek zaś, zobaczywszy dużą bryłę piaskowca, usiadł na niej i począł ostrzyć nóż, z wyrazem takiej obojętności i znudzenia, jakiej pozazdrościćby mogli najwięksi panowie.
 W tej chwili wszedł na dziedziniec Jaś. Rozejrzał się bojaźliwie dokoła, a spostrzegłszy śmieciarkę, zbliżył się do niej i cichym głosem przemówił parę wyrazów.
 — A nie pójdziesz mi tu!... — wrzasnęła nieuspokojona jeszcze dama, rzucając się na sierotę. — Dam ja ci tabaki,