Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/280

aż zgubisz łeb, że ci go nie odszuka sama „Gazeta Policyjna!...“
 Przestraszony Jaś począł uciekać, co widząc Antek zawołał:
 — Hej tam!... łobuz!... A chodź ino tu!
 Jaś niepewnym krokiem zbliżył się do ulicznika i stanął opodal.
 — Czego ty chcesz od tej sałaciarki, co jej mąż był maszynistą u Bergera? — spytał go Antek.
 — Chciałem prosić, żeby mi dała jaką robotę — odpowiedział Jaś po chwili wahania.
 — A skądeś ty się tu wziął? — badał Antek, podejrzliwie patrząc na dość przyzwoite ubranie sieroty.
 — Z miasta.
 Odpowiedź ta uspokoiła nieco ulicznika, pytał bowiem dalej:
 — Co tobie po robocie?
 — Jeść mi się chce.
 — Fiu! fiu! — gwizdnął łobuz, a potem dodał: — Mógłbyś przecie sprzedać ten rajtrok, tobyśmy oba mieli jedzenia na jaki tydzień.
 — Ja tam wolę robić — szepnął Jaś.
 Antek włożył swój nóż do kieszeni i zamyślił się.
 — A możebyś ty do mnie poszedł w służbę? — rzekł nagle Antek, patrząc ostro na Jasia.
 Zadarł przytem głowę dogóry, ponieważ był od niego niższy.
 — A boś ty co za jeden?... — spytał zdziwiony Jaś, uśmiechając się, choć miał ochotę do płaczu.
 Pytanie to ubodło widać ulicznika; podrapawszy się bowiem w okolicach kołnierza, odparł z godnością:
 — Wiesz ty, sałato, że przez moje ręce przeszło już z dziesięciu takich jak ty durniów? Co ty sobie myślisz?... Tylko