Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/287

wsadził tam głowę i ze zgrozą spostrzegł parę zabłoconych butów. Wypadek ten takim gniewem napełnił ulicznika, że, zapominając o potrzebie ostrożności, wrzasnął:
 — Co tu jest?... Wyłaź stąd, łobuzie!....
 — Cicho! cicho!... — ostrzegł go Walek.
 — Co mam być cicho?... — krzyczał ulicznik. — Skąd on się tu wziął?... Jak się rozgniewam, to pójdę na policją, żeby do cyrkułu zaprowadzili tego złodzieja.
 Para butów poruszyła się leniwie, a w głębi beczki rozległ się głos:
 — Nie zaczepiaj, pókim dobry!...
 — To pijak!... — szepnął Walek.
 — Co z tego, że pijak!... Niech nie zabiera cudzego mieszkania, złodzieisko! — mówił Antek, chwytając najezdnika za nogi.
 W tej chwili jeden z ogromnych butów, zakreślając w powietrzu łuk, otarł się o wyszarzany surdut Antka tak energicznie, że chłopiec zatoczył się.
 — To ci go przeżegnał, o Jezu!... — mruknął Walek.
 W beczce wciąż chrapało. Antek odprowadził Walka na bok i szepnął mu coś do ucha. Potem obaj zbliżyli się ostrożnie do beczki, schwycili ją za krawędzie i z ogromnym wysiłkiem podnieśli ją do góry.
 Śpiący najezdnik znalazł głowę swą w pozycji, w której zwykli ludzie utrzymują nogi.
 — Ollaboga! — stęknęło w beczce, a jednocześnie dwa urwisy poczęli się drzeć w niebogłosy:
 — Złodziej!... złodziej!...
 Z beczki wtórował im gruby głos:
 — Ollaboga!... Ratunku!...
 Teraz trzej chłopcy uciekli za parkan. W lepiance zapłonęły światła, a na podwórze wybiegli ludzie z kijami, dążąc ku beczce, z której ciągle rozlegały się okrzyki i kołatania.