Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/029

 — Jużci moje, czyje ma być? — odparł chłop.
 W tej chwili przybiegł z łąki Stasiek i patrzył na obcych z nieufnością i podziwem.
 — A ta łąka jest twoja? — pytał brodaty.
 — Zaczekaj, Fryc. Czy to wasza łąka, gospodarzu? — poprawił go stary.
 — Nie moja, dworska.
 — A czyja ta góra z sosną?...
 — Zaczekaj, Fryc...
 — Ach, ojciec lubi tak dużo gadać...
 — Zaczekaj, Fryc — mówił starzec. — Ta góra z sosną to wasza?...
 — Przecie moja, nie czyja.
 — Oto widzisz, Fryc — rzekł stary po niemiecku — tu dopiero możnaby postawić wiatrak dla Wilhelma...
 I wskazał ręką na górę.
 — Wilhelm nie dlatego nie buduje wiatraka, że góry są za niskie, ale dlatego, że próżniak — odparł gniewnie nazywany Frycem.
 — Proszę cię, Fryc, bądź cierpliwy. A te pola za gościńcem i tamte jary, to już nie wasze? — pytał znowu starzec chłopa.
 — Skądżeby moje, kiedy to dworskie.
 — No, tak — przerwał niecierpliwie brodaty — wszyscy wiedzą, że on siedzi na środku dworskich pól, jak dziura w moście. Djabła wart cały ten interes.
 — Zaczekaj, Fryc — uspokajał go stary. — Was, gospodarzu, dworskie pola ze wszystkich stron otaczają?
 — Jużci tak.
 — No, dosyć tego! — mruknął brodaty i pociągnął ojca do wózka.
 — Bóg wam zapłać, gospodarzu — rzekł stary, dotykając ręką czapki.
 — Och, jak ojciec lubi dużo gadać! — przerwał brodaty,