Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/040

 — Pijcie z Bogiem.
 Wypili i w milczeniu zaczęli gryźć suchą kiełbasę, położywszy na talerzu widelec. Na widok wódki zrobiło się Maćkowi tak przyjemnie, że aż westchnął. Następnie włożył obie ręce za pazuchę i nieco wysunął nogi z pod ławy. Potem przyszło mu na myśl, że sołtys i gospodarz muszą być w tej chwili bardzo szczęśliwi, więc — i on czuł się szczęśliwym.
 — Już nie wiem, co robić — mówił Ślimak — czy brać krowę, czy nie? Tyleście, sołtysie, zacenili, że mnie i ochota odchodzi.
 Grochowski niespokojnie poruszył się na stołku.
 — Mój kumie — rzekł — moi złoci, co ja pocznę, kiedy to sierocy interes? Ja Magdzi muszę grunt kupić, choćby dlatego, że się to mojej babie niepodoba.
 — Za morgę nie dacie trzydziestu pięciu rubli, teraz ziemia tania.
 — Ale zdrożeje, bo ma być w naszej gminie jakaś nowa droga, i Niemcy skupują grunta.
 — Niemcy? — powtórzył Ślimak. — Przecie oni już kupili Wólkę.
 — To ją sprzedadzą innym Niemcom, a sami przybliżą się do nas.
 — Byli tu dziś u mnie na polu dwa Niemce, i dużo się wypytywali, alem nie zrozumiał, czego chcą — rzekł Ślimak.
 — A widzicie. Chcą tu wleźć. Jak zaś osiądzie jeden, to zara za nim ciągną inni, jak mrówki do miodu, i ziemia drożeje.
 — Czy oni aby umieją chodzić około roli?
 — Jeszcze i jak! Nawet więcej mają prefitu, aniżeli chłop, co się tu urodził — odparł Grochowski.
 — Osobliwość!...
 — Ho, ho! Niemcy to mądre. Mają dużo bydła, sieją koniczynę, a w zimie robią rzemiosło. Chłop przy nich nie wytrzyma.