Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/042

mocniej uderza mu do głowy, że pod jego wpływem, on, Maciek, rozpiera się nie gorzej od Ślimaka i że gwałtem chce pocałować sołtysa!... Wtedy drgnął i obudził się zawstydzony.
 Z alkierza do izby płynął zapach wódki i swąd dopalającego się kaganka. Ślimak i Grochowski siedzieli tuż przy sobie.
 — Kumie... sołtysie... — mówił Ślimak, wybijając pięścią. — Dam ci, ile sam zechcesz, zatem... powiedz ostatnie słowo. Twoje słowo warte u mnie więcej niż pieniądz, boś ty mądry... Ty jesteś najmądrzejszy w całej gminie. Wójt to świnia... U mnie ty jesteś wójt, a nawet lepszy od samego komisarza, boś ty mądry... Najmądrzejszy w całej gminie, żeby mnie paralusz tknął!
 Opletli się ramionami, a Grochowski — zapłakał.
 — Józek!... bracie!... — mówił, — nie nazywaj mnie sołtysem, ino bratem, bom ja twój brat, a tyś mój brat...
 — Wojciechu... sołtysie... Gadaj, ile chcesz za krowę?... Dam ci, żebym miał sobie z wnątrza wypruć.
 — Trzydzieści i pięć rubli papierkami i rubla srebrnego za postronek.
 — O la Boga! — odezwała się gospodyni. — A przecie dopiero co dawaliście krowinę za trzydzieści i trzy ruble?
 Grochowski podniósł zalane łzami oczy najprzód na nią, potem na Ślimaka.
 — Oddawałem? — spytał. — Józek, bracie... czy oddawałem ci krowę za trzydzieści trzy ruble?... Dobrze!... oddaję... bierzcie... Niech zmarnieje sierota, byleś ty, mój bracie, miał porządną krowę, jak się patrzy.
 Ślimak jeszcze mocniej uderzył pięścią w stół.
 — Ja mam zarabiać na sierocie?... Nie chcę!... Dam trzydzieści pięć rubli i rubla za postronek.
 — Co ty gadasz, głupi?... — reflektowała go żona.
 — Nie bądź głupi!... — poparł ją Grochowski. — Takeś