Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/064

 Tak rozmawiając po francusku, zbliżyli się do sztachet, za któremi stali chłopi.
 — Przynajmniej dla tego musisz co zrobić — rzekł panicz — bo dziwnie mi się podobał.
 Pani przyłożyła szkła do oczu.
 — Ach, to jest Ślimak — zawołała. — Limaçon... wyobraź sobie, co za komiczne nazwisko!
 — Poczciwy człowieku — zwróciła się do chłopa — brat mój chce, żebym co dla ciebie zrobiła, no i ja sama radabym. Czy masz córkę?
 — Nie mam, jaśnie pani — odpowiedział chłop, całując przez kratę kraj jej sukni.
 — Szkoda. Mogłabym dziewczynę nauczyć roboty koronek.
 — Poprzednio umywszy ją — dodała po francusku.
 — A o łące ani wspomni! — pomyślał chłop.
 — To są twoi chłopcy? — pytała dalej Ślimaka.
 — Nasi, jaśnie pani.
 — Więc przysyłaj mi ich, to będą uczyli się czytać.
 — Albo oni mają czas, jaśnie pani? Starszy ciągle w domu potrzebny...
 — Więc przysyłaj młodszego.
 — I ten już chodzi za świńmi...
 Pani wzniosła oczy do nieba.
 — No, i zróbże co dla nich! — rzekła po francusku do brata.
 — Coś oni okrutnie zmawiają się na naszę krzywdę! — pomyślał chłop, mocno zaniepokojony francuską konwersacją państwa.
 Ode dworu ukazał się dziedzic, a spostrzegłszy żonę i szwagra, przyśpieszył kroku i za chwilę znalazł się obok nich. Ślimak znowu zaczął się kłaniać, Staśkowi ze wzruszenia łzy nabiegły do oczu, a nawet Jędrek stracił zwykłą śmiałość