Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/070

 — Ale zawdy łąka nie moja.
 — Jak rozdadzą grunta, to będzie wasza.
 Ślimaka ucieszyły te wyrazy. „Jużci — myślał — musi być prawda z tem rozdawaniem, kiedy nawet hołota o niem gada.“
 — Chodźta chłopcy do dom! — rzekł głośno.
 Wracali w milczeniu. Jędrek, spoglądając ukosem na ojca, żywił w sercu jakieś złe przeczucia, a Ślimaka trapił niepokój.
 — Psie wiary szlachta! — szeptał chłop, zaciskając pięści — człek nigdy nie zmiarkuje, kiedy oni łgą, a kiedy mówią prawdę... Rychtyk jak z Żydami.
 W połowie drogi chłopcy wyrwali się naprzód, bo byli głodni. Gdy zaś Ślimak wszedł do chaty, zapytała go żona:
 — Co tu gada Jędrek, że chcieli sprzedać ci łąkę za sto dwadzieścia rubli?
 — Jużci chcieli, ale przez to, że boją się nowego rozdawania gruntów — odpowiedział nieco stropiony.
 — Ja też zaraz powiedziałam Jędrkowi, że albo szczeka, albo jest w tem jakieś szachrajstwo. Ktoby zaś oddawał za sto dwadzieścia rubli taką rzecz, co warta ze dwieście?
 Chłop, rozebrawszy się, zasiadł do obiadu i jedząc, opowiadał żonie, co go spotkało.
 — Ho! ho!... mądrzy oni we dworze. Nie wiem nawet, skąd dowiedzieli się, że idziemy za łąką, i nasamprzód zasadzili na mnie swego szwagierka.
 — Tego ślepaka? co mnie zaczepiał u wody?... — wtrąciła Ślimakowa.
 — Jużci jego. Ten-ci choroba zabiegł nam drogę, Jędrkowi dał czterdziestkę, mnie czapkę wbił na łeb, żeby mi lepiej oczy zamydlić, i zara począł zgóry:
 „Naco ci łąka? Albo już i tak nie masz okrutnego majątku? Wiesz ty, że dziesięć morgów to niezmierna fortuna?...“
 — Ale, fortuna!... — przerwała Ślimakowa — jego szwagier ma przecie z tysiąc morgów i jeszcze narzeka!