Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/076

 — Nie kupcy, ino wielkie państwo, co jeżdżą z szałasem i z kucharzem, a on im w polu jeść gotuje.
 — Cygany, czy co? — mruknął Ślimak.
 Nie czekając na zakończenie rozmowy, gospodyni zbiegła do chaty, a niebawem ukazali się i dwaj panowie. Byli spoceni, opaleni i kurzem okryci, ale mieli takie wspaniałe miny, że na ich widok Ślimak i Owczarz zdjęli kapelusze, jak na komendę.
 Powitawszy chłopów, starszy pan, z długą czarną brodą, zapytał:
 — Który to gospodarz?
 — Ja — rzekł Ślimak.
 — Dawno tu mieszkasz?
 — Od dziecka.
 — I widziałeś, jak ta rzeka wylewa?
 — Albo raz!...
 — A nie pamiętasz, jak wysoko podnosi się woda?
 — Czasami, jaśnie panie, wyleje nad łąkę tak, że chłopby się utopił.
 — Wiesz to z pewnością?
 — Wszyscy wiedzą, bo przecie i te wyrwy, co są z boku góry, to woda wyżarła.
 — Trzeba będzie postawić most dziesięciosążniowy — odezwał się młodszy pan.
 — Zapewne — odparł starszy. Rozejrzał się po łące i znowu zwrócił się do Ślimaka.
 — A mleka u was dostaniemy?
 — Już moja zeszła nadół, niech panowie pozwolą.
 Panowie skierowali się do chaty, a za nimi Ślimak, Owczarz i nawet Magda. Jedzenie mleka przez podobnych gości było tak wielkim wypadkiem w gospodarstwie Ślimaka, że godziło się opuścić żniwo.
 Nie mniejsza niespodzianka czekała ich na podwórzu. Ślimakowa z Jędrkiem wynieśli przed chatę stołki z poręczami