Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/083

to i ja was nie potraktuję przy moim — odparł szorstko Ślimak.
 — Nie dziwota, bo ja nie zarabiam nawet na krowach tyle, co wy na kurach.
 — Zato wy na ludziach zarabiacie nawięcy.
 — Ma rację! — poparł Ślimaka Wiśniewski i zaraz począł go obchodzić o pożyczenie stu złotych do Nowego Roku. Gdy mu zaś odmówiono, skrył się między zebranych pod kościołem gospodarzy, narzekając na hardość Ślimaka.
 — Już z niego wielki pan, a niezadługo nie zechce gadać z chłopami!...
 — We dworze nie był u żniwa, choć go wzywali — wtrącił karbowy.
 — Jego kobieta zasiadła w najpierwszej ławce przed ołtarzem — dodał Wojtasiuk.
 — Zawdy pieniądz przewraca ludziom w głowie — zakończył Orzechowski. Poczem weszli do kościoła.
 Owczarzowi nie przyniosły szczęścia dane mu na buty pieniądze. Gdy pokorny, jak zawsze, stanął w babińcu, aby nie świecić w oczy Panu Bogu swoją wytartą sukmaną, dziady z ogromnym krzykiem zaczęli mu wypominać, że nigdy nie wspiera ubogich. Poszedł tedy do karczmy zmienić trzy ruble, a tam znów zaczepił go szynkarz:
 — Jakże będzie, panie Macieju, z mojemi pieniądzmi?
 — Z jakiemi pieniądzmi?
 — Jużeście zapomnieli?... Przecie od Bożego Narodzenia winniście mi siedem złotych.
 — Słyszeliśta!... — oburzył się Owczarz. — Niechże ludzie z całej wsi powiedzą, że mi nigdy nie borgujecie, a kiedy piję, to muszę płacić gotówką.
 — To jest prawda — odparł szynkarz. — Ale na Boże Narodzenie, jakeś się, Maćku, upił, toś mnie tak ściskał, tak całował, że musiałem ci dać na kredyt wódki i piwa i araku i jeszcze obwarzanków.