Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/089

 — Gońcież ją! — krzyknęła z pasją Ślimakowa. — Biegaj, Maćku...
 Ale Maciek nie ruszył się z miejsca, natomiast odezwał się Ślimak:
 — Co ty gadasz, kto opętaną będzie gonił po nocy? Chyba, żeby mu djabeł łeb urwał?
 — Udaje opętaną, żeby dzieci podrzucać — warknęła gospodyni.
 — Co ma udawać? Sama przecie pamiętasz, jaka była u nas, że się jej w głowie psowało za każdą odmianą księżyca. Teraz jest jeszcze głupszą od czasu, jak się paliło u Skrzypa.
 — A ona ogień podłożyła.
 Ślimak machnął ręką.
 — Kto to widział! Ludzie wszystko składają na głupich, a bez ten czas źli broją.
 — No, a co zrobisz z bachorem?... — wybuchnęła gospodyni. — Cóż ty myślisz, że ja może będę karmić taką znajdę?
 — Przecie nie wyrzucisz jej za płot. Wreszcie nie bój się, Zośka przyjdzie po nią, nie dziś, to jutro.
 — Jak nie przyjdzie, to znajdę odwieziesz do gminy. Ale ja nie chcę w izbie takiego dziecka, nawet na jedną noc — mówiła z gniewem gospodyni.
 — Więc co poczniesz? — oburzył się Ślimak.
 — Ja ją wezmę do stajni — szepnął Owczarz.
 Zbliżył się do progu, niezgrabnie podniósł dziecko z ziemi i, usiadłszy z niem w kącie, na ławie, począł je okrywać i huśtać. W izbie zrobiło się cicho; potem z ciemniejszej jej połowy wynurzyła się Magda, Jędrek i Stasiek i otoczyli Owczarza, przypatrując się maleństwu.
 — Takie suche, jak wiór — szeptała Magda.
 — Ani się ruszy, ino patrzy — dodał Jędrek.
 — Musicie ją, Maćku, karmić z gałganka — rzekła znowu Magda. — Ja wam wynajdę czysty.