Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/096

 — Nie wasz to interes, ino gromadzki.
 — Właśnie, że mój! — zawołał rozgniewany Grzyb.
 — Taki, jak i mój.
 — Właśnie, że nie taki... — upierał się, wybijając pięścią. — Kto mi się nie spodoba, tego nie dopuszczę do kupna i basta!...
 Szynkarz uśmiechał się.
 Łukasiak, widząc, że Ślimak blednie, co było znakiem wielkiego gniewu, ujął Grzyba za rękę.
 — Chodźta, kumie, do dom — rzekł. — Poco się swarzyć o sprawę jeszcze niepewną? Chodźta, kumie.
 Grzyb spojrzał na Josela i podniósł się z ławy.
 — Zatem chceta kupować beze mnie? — spytał znowu Ślimak.
 — Wy kurczęta w lecie kupowaliśta bez nas — odparł Grzyb.
 Obaj z Łukasiakiem podali ręce szynkarzowi i wyszli z izby, nie pożegnawszy Ślimaka.
 Josel patrzył za nimi i wciąż się uśmiechał.
 Gdy kroki ich ucichły na śniegu, zwrócił się do Ślimaka:
 — A widzicie, gospodarzu, jak to źle Żydkom chleb odbierać? Ja straciłem przez was z pięćdziesiąt rubli, wy zarobiliście dwadzieścia pięć, ale za to kupiliście sobie gniewu we wsi za jakie sto rubli...
 — I oni bez mnie kupiliby grunt od dziedzica? — spytał Ślimak.
 — Dlaczego nie mają kupić bez was? Co ich obchodzi wasza strata, kiedy im będzie dobrze?
 Chłop kręcił głową.
 — No, no! — szeptał.
 — Ja — mówił Josel — może mógłbym pogodzić was z gromadą, ale — co mi po tem? Już raz skrzywdziliście mnie, a serca to nigdy do mnie nie macie.
 — I nie pogodzisz? — spytał Ślimak.