Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/107

 — Jedź na złamanie karku!...
 — Hej tam!... nie warjujcie!...
 — Zatrzymaj sanie... Ja wysiadam!...
 — Wal naprzód!...
 — Jezus Marja!
 — Muzyka nie rozsypała się jeszcze?
 — Jeszcze nie, ale się rozsypie!...
 — Ho, la, la!...
 Teraz Owczarz poznał, że to cwałuje sznur sani, wielkich i małych, czterokonnych i parokonnych, którym towarzyszyło kilku ludzi, jadących wierzchem, z pochodniami. Blask ich wśród ciemnej nocy i marznącej mgły wywoływał dziwny efekt. Zdawało się, że ów orszak przez okrągłą bramę, oświetloną czerwonym ogniem, wyjeżdża z jakiejś otchłani, której nigdy nie może opuścić.
 A kulig wciąż pędził galopem, krzycząc, gwiżdżąc, śpiewając, strzelając z batów, choć droga była pełna zatok. Nagle stanął, tuż przy saniach Owczarza.
 — Hej! co tam?
 — Stać!... Jakiś wóz zawalił nam drogę...
 — Kto to?
 — Chłop z drzewem.
 — Ustąp, psubracie!...
 — Nie ustąpi, bo konie nie uciągną...
 — Zepchnąć go w rów!...
 — Dajcie spokój!... Lepiej przenieśmy go!...
 — Brawo! przenieśmy chłopa!... Z sani, panowie!...
 I nim się Owczarz opamiętał, otoczył go rój panów, w maskach, piórach, bogatych strojach, z szablami, miotłami i gitarami w rękach. Jedni chwycili jego sanie z drzewem, drudzy jego samego, wepchnęli ich na szczyt niebezpiecznego wzgórza, sprowadzili na dół i postawili w takiem miejscu, skąd już mógł wrócić do domu bez wielkich trudów.
 — O la Boga! — szeptał zdumiony Maciek, przypatrując