Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/108

się cudakom, między którymi poznał kilku dziedziców sąsiednich wiosek.
 — Musi jadą na zabawę do naszego pana — dodał po chwili. — Ale co chwaty, to chwaty i dobre panowie!... Żeby w nich nie wstąpiło, stojałbym tu do rana.
 Tymczasem ze szczytu wołano:
 — Damy boją się jechać pod górę...
 — Niech wysiądą, przeprowadzimy je piechotą.
 I cała gromada znowu pobiegła na szczyt.
 — Sanki nie przejadą tędy...
 — Dlaczego nie przejadą? — wołał jakiś młodzieńczy głos. — Antoni, ruszaj!...
 — Nie dam rady, jaśnie panie...
 — Więc precz z kozła, błaźnie! Sam pojadę, kiedy się boisz...
 Po chwili gwałtownie zabrzęczały dzwonki i ze szczytu wzgórza, jak wicher, przemknęły parokonne saneczki, tuż około Owczarza. Chłop aż przeżegnał się.
 Na szczycie znów zawołano:
 — Andrzej! jedź...
 — Stój, hrabio!...
 — Nie narażaj się pan...
 — Ruszaj!...
 Drugie sanie przeleciały jak burza.
 — Brawo!...
 — Zuchy!...
 — Ruszaj, Jacenty!...
 Tym razem popędziło z góry, na łeb na szyję, aż dwoje sanek obok siebie. W każdej siedział furman i pan.
 Szalone wyścigi o tyle wytarły śliską drogę, że inne sanie, uwolnione od pasażerów, mogły wjechać i zjechać bez niebezpieczeństwa, co też zrobiły z należytą ostrożnością.
 — Idźmy już!... — zawołano z góry.
 — Każdy poda rękę damie...
 — Poloneza...