Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/112

 — A nie słyszeliście, nie sprzedał jeszcze wasz dziedzic majątku? — odezwał się gruby głos z drugich sani.
 — Poco ty to gadasz, Fryc!... — zgromił go siedzący z nim razem.
 — Bo djabła wart cały ten interes — odpowiedział gniewnie gruby głos.
 — Ehe, to oni!... — mruknął Ślimak, wpatrując się pociemku w podróżnych.
 Sanki pomknęły naprzód.
 — Musi to starezakony — rzekł Owczarz — bo jakoś kiepsko gadali i mają brody.
 — Tamten przedni to zokon, ale te dwa to Niemce z Wólki — odparł Ślimak. — Pamiętam ich, bo mnie zaczepiały tego lata.
 — Że u szlachty, to nawet zabawy niema bez Żyda — mówił Owczarz. — Ledwie tamci pojechali, a już ten za nimi ciągnie.
 — Jak dym za ogniem — dodał Ślimak.
 Tak rozmawiając, dojechali do wrót, gdzie czekał na nich Jędrek z latarnią. Niebawem znaleźli się w chałupie, okryci szronem, bo mróz był coraz tęższy.
 Tymczasem sanie, wiozące starozakonnego i dwu Niemców z Wólki, powoli opuściły się w dolinę, minęły most na rzece, z niemałym trudem wjechały na pierwszy taras pagórków i dobiły się do karczmy. Tu do uszu podróżnych doleciały urywane dźwięki muzyki i różowy blask smolnych beczek, płonących przede dworem. Niemcy wysiedli i weszli do szynku, skąd po chwili wybiegł karczmarz Josel i przez kilka minut półgłosem rozmawiał z przyjezdnym. Wreszcie nisko mu się ukłonił i kazał furmanowi zawieźć go do dworu.
 Za odjeżdżającym wybiegł z karczmy jeden z Niemców, wołając: „hej! hej!“ Sanki zatrzymały się, Niemiec oparł się na ich krawędzi i mówił:
 — Dziś nic z tego interesu nie będzie.