Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/113

 — Dlaczego nie ma być? — zapytał Żyd powoli.
 — Oni teraz tańcują...
 — No, to co z tego?
 — Szlachcic nie porzuci tańca dla rachunków.
 — Więc sprzeda bez rachunku.
 — Albo każe czekać parę dni.
 — Ja nie mam czasu na czekanie — odparł Żyd. — Jedź! — rzekł do furmana.
 We dworze muzyka brzmiała coraz żywiej, we wsi odpowiadało jej wycie rozbudzonych psów, a w spróchniałych drzewach przydrożnych świsty i jęki wichru. Sanie pod górę posuwały się coraz wolniej, konie potykały się coraz częściej, furman okładał je batem coraz mocniej, a jego pasażer podniósł wysoki bobrowy kołnierz i myślał.
 Na dziedzińcu płonęły smolne beczki, wnętrze kuchni wyglądało jakby oświetlone bengalskim ogniem, ściany dworu promieniowały dźwiękami walca. Około budynków folwarcznych jeszcze rozlegały się dzwonki sań, furmani kłócili się o miejsce dla swoich koni, na sztachetach otaczających dziedziniec opierali się parobcy, gospodarze i wiejskie kobiety, przypatrując się sylwetkom tancerzy, które nieustannie migały w oknach salonu. A nad tym gwarem, muzyką, blaskiem, zabawą i ciekawością ludzką rozciągała się noc zimowa, z głębi której dojeżdżał do dworu otulony bobrowym kołnierzem Żydek i — dumał.
 Skromny jego ekwipaż zatrzymał się w cieniu, przed wrotami; Żyd wysiadł i zmęczonym krokiem powlókł się do otwartych drzwi kuchni. Coś przemówił do kucharza, ale kucharz nie zwrócił na niego uwagi, — skinął na pomywaczkę, lecz ta odwróciła się tyłem; wkońcu trafił na pędzącego chłopca z kredensu, schwycił go za ramię i rzekł:
 — Masz tu złoty, a jak mi sprowadzisz lokaja, Mateusza, dostaniesz drugi złoty.
 Chłopiec stanął i ciekawie spojrzał na Żyda.