Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/115

wiem piórem, w szerokie spodnie w białe i różowe paseczki i w buty z podkówkami.
 — Jak się pan ma, panie Hirszgold! — zawołał dziedzic wesoło. — Cóż to za pilny list od teścia?...
 Gość zwolna podniósł się z krzesła, ukłonił się poważnie i, wydobywszy list z wewnętrznej kieszeni paltota — rzekł:
 — Niech pan przeczyta.
 — Jakto?... Teraz?... Ależ ja tańczę mazura, panie Hirszgold...
 — A ja buduję dystans kolei — odparł gość.
 Dziedzic przygryzł wąsa, odpieczętował list i szybko przebiegł oczyma. We dworze zgiełk taneczny potęgował się, komenda mazura brzmiała coraz częściej i głośniej.
 — Więc pan chce kupić mój folwark? — spytał dziedzic.
 — I to zaraz.
 — Ależ, panie, ja mam bal w domu!...
 — A na mnie czekają koloniści. Jeżeli do północy nie skończę z panem, jutro będę musiał skończyć z pańskim sąsiadem. On zyska, a pan straci.
 — No dobrze, to jest... — mówił rozgorączkowany dziedzic. — Mój teść pisze o panu bardzo pochlebnie... Ale w takiej chwili...
 — Potrzebuje pan tylko napisać parę słów.
 Dziedzic rzucił krakuskę na stół.
 — Doprawdy, panie Hirszgold, jesteś nieznośny!...
 — To nie ja, to interesa. Chciałbym dogodzić pańskiej familji, ale przedłużyć krótkiego czasu nie potrafię.
 W sieni znowu zabrzęczało, i wpadł ułan z krzykiem:
 — Bój się Boga, Władku, co robisz?...
 — Nagły interes... — tłumaczył się dziedzic.
 — Ależ twoja dama czeka...
 — Więc niech mnie kto zastąpi, bo mówię ci, że mam nagły i ważny interes.
 — Ależ dama!... — biadał ułan, wybiegając z pokoju.