Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/116

 W sali pierwszy komendant mazura ochrypnął tak, że całkiem zamilkł. Wnet rozległ się inny, potężny głos basowy:
 — Panie rond, panowie koszyk!...
 — Ile pan dajesz? — zwrócił się zdesperowany gospodarz do kupca. — Co za oryginalne położenie!... — dodał, pobrzękując podkówkami.
 — Daję dwa tysiące dwieście pięćdziesiąt rubli za włókę, bez targów — odparł stanowczo kupiec. — Jutro dam tylko dwa tysiące.
 — En avant!... — ryknął bas w sali.
 — Nigdy! — odparł dziedzic. — Wolę sprzedać chłopom.
 — Chłopi dają panu tysiąc pięćset rubli, a dadzą — najwyżej — tysiąc osiemset.
 — Więc wolę sam gospodarować...
 — I dziś pan sam gospodaruje, a co z tego?...
 — Tournez!... — zawołano z sali.
 — Jakto co?... — oburzył się dziedzic. — Ziemia pyszna, lasy, łąki...
 Kupiec machnął ręką.
 — Ja, panie, wiem, co tu jest — odparł. — Wiem od pańskiego rządcy, który się na Nowy Rok oddalił.
 Dziedzic rozgniewał się.
 — Więc ja sam rozkolonizuję!... — zawołał.
 — I weźmie pan po dwa tysiące za włókę, a przez ten czas młoda pani umrze z nudów — odparł kupiec z uśmiechem.
 — Chaîne! z lewej strony! — zabrzmiała komenda.
 — Boże! co robić?... — westchnął dziedzic.
 — Podpisać ugodę — odpowiedział kupiec. — Przecież teść pański donosi w liście, że ja dam cenę możliwie najlepszą i że zasługuję na ufność.
 — Partagez!...
 W sieni po raz trzeci zabrzęczało, potknęło się, uderzyło