Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/117

we drzwi, zaklęło na djabła i pioruny, i do pokoiku znowu wpadł ułan.
 — Władku! — zawołał — hrabia śmiertelnie obraził się za afront, jaki robisz jego narzeczonej, i chce wyjeżdżać...
 — Boże! jakim ja nieszczęśliwy — jęknął dziedzic. — Napisz pan, panie Hirszgold, umowę, zaraz wrócę...
 Wybiegł. Kupiec wydobył z torebki podróżny kałamarz i pióro, z kieszeni złożony we czworo arkusz papieru i przy blasku stearynowej świecy, wśród dźwięków muzyki, łoskotu nóg, krzyków prowadzącego tańce, napisał kilkanaście wierszy. Potem znowu wpadł w spokojną zadumę.
 Po kwadransie ucichnął mazur, a wkrótce w pokoiku ukazał się dziedzic zmęczony, ale promieniejący.
 — Gotowe? — spytał wesoło.
 — Gotowe.
 Przeczytał i podpisał, mówiąc z uśmiechem:
 — Jaką wartość może mieć ta umowa!...
 — Dla sądu żadnej, ale dla pańskiego teścia jest ważną. No, a on ma pieniądze — odparł kupiec.
 Dmuchnął na podpis, powoli złożył papier i na zakończenie spytał, z odcieniem lekkiej ironji:
 — Cóż pan hrabia nie gniewa się?
 — A udało mi się go uspokoić — odparł zadowolony dziedzic.
 — W tym roku będzie on miał większe zmartwienie przez swoich wierzycieli — mruknął kupiec. — No, żegnam pana, wesołej zabawy.
 Podał rękę dziedzicowi, który z pośpiechem opuścił pokoik, wracając na salę balową.
 Kupiec zaczął powoli wciągać futro. Współcześnie, jak z pod ziemi, zjawił się Mateusz.
 — Wielmożny pan — odezwał się lokaj, pomagając mu ubrać się — wielmożny pan kupił nasz majątek?...
 — Co to dziwnego? nie pierwszy i nie ostatni — odparł kupiec. Sięgnął do pugilaresu i dał lokajowi trzy ruble.