Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/127

 — Jaśnie pani jest w swoim pokoju — odparł stojący w progu lokaj.
 Dziedzic zawrócił się i wyszedł. Minął sień, minął pokój jadalny, wreszcie stanął przed drzwiami, znajdującemi się na końcu korytarzyka i zapytał:
 — Czy wolno?...
 — Proszę — odpowiedział kobiecy głos z pokoju.
 Dziedzic wszedł. Na fotelu, obitym pomarańczowym atłasem, siedziała jego żona w stroju cyganki. Oparła ręce na poręczach, głowę ozdobioną diademem odrzuciła wtył i zdawała się usypiać.
 Dziedzic upadł na drugi fotel i rzekł:
 — No, udała się zabawa... Aaa!...
 — Bardzo ładnie — odparła pani, zasłaniając usta rączką.
 — Goście powinni być zadowoleni.
 — Tak sądzę.
 Pan chwilę przedrzemał i znowu odezwał się:
 — Wiesz, sprzedałem majątek.
 — Komu? — spytała pani.
 — Hirszgoldowi. Dał po dwa tysiące dwieście pięćdziesiąt rubli za włókę. Aaa!...
 — Dzięki Bogu, że nareszcie stąd wyjedziemy — odparła pani. — Czy już wszyscy porozchodzili się?
 — Już pewnie śpią. Aaa!... No, pocałuj mnie na dobranoc.
 — Mam iść do ciebie? Ty mnie pocałuj. Takam zmęczona...
 — Ale pocałuj mnie za to, że tak dobrze sprzedałem majątek. Aaa!...
 — Więc przyjdź tu.
 — Kiedy tak mi się nie chce... Aaa...
 — Hirszgold?... Hirszgold?... — szeptała pani. — Ach, już wiem! To jakiś znajomy papy... Pierwszy mazur był prześliczny...
 Dziedzic chrapał.