Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/134

 Chłopa tknęła litość. Zeszedł z pagórka i zbliżył się do podróżnych.
 — Skądeście ludzie i coście za jedni? — zapytał.
 — My koloniści, aże z za Wisły — odpowiedziała kobieta. — Nasi kupili tu ziemię, więc idziemy za nimi.
 — A wyście ziemi nie kupili?
 Kobieta wzruszyła ramionami.
 — To u was taki zwyczaj, że baby chłopów ciągną? — pytał dalej Ślimak.
 — Cóż robić, kiedy konia nie mamy, a na własnych nogach ojciecby nie zaszedł.
 — To wasz ojciec?
 Podróżna skinęła głową.
 — I taki chory?
 — Jo.
 Chłop zamyślił się.
 — To niby on po proszonem jeździ za gromadą? — spytał znowu.
 — O nie!... — odparła z energją. — Ojciec uczy dzieci, a ja, jak mam czas, to szyję, a jak nie mam co szyć, wynajmuję się do roboty w polu.
 Ślimak patrzył na nią zdziwiony, wreszcie rzekł:
 — Wy, musi, że nie jesteście Niemce, kiej tak gładko po naszemu gadacie?
 — My z Niemców — odparła kobieta.
 — My Niemcy — odezwał się po raz pierwszy człowiek z wózka.
 W czasie tej rozmowy wyszła z chaty i zbliżyła się do wrót Ślimakowa z Jędrkiem.
 — Tęgi pies! — zawołał Jędrek.
 — Przypatrz-no się — rzekł do niego Ślimak — jak ta pani bez całą drogę ciągnie chorego ojca na wózku. A tybyś, hyclu, tak zrobił?