Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/137

tutaj ziemię po siedemdziesiąt pięć rubli morgę, no, i wleźli w długi u Żyda, i niewiadomo, co jeszcze wyniknie.
 Przez ten czas podróżna jadła chleb razowy i karmiła nim psa, spoglądając na drugą stronę łąki, gdzie wśród ugoru rozłożył się tabor kolonistów.
 — Jedźmy, ojcze — rzekła.
 — Jedźmy — powtórzył chory. — A co się wam należy za mleko? — spytał Ślimaka.
 Chłop wzruszył ramionami.
 — Żebyśmy mieli — odparł — brać za taką rzecz pieniądze, tobyśmy was nie zapraszali.
 — Ha, Bóg wam zapłać, kiedyście na nas tacy łaskawi — rzekł chory.
 — Szczęśliwa droga! — odpowiedzieli oboje Ślimakowie.
 Chory znowu układł się na wózku, postękując, podróżna założyła sobie szlę na prawe ramię, przez piersi i pod lewą rękę, duży pies podniósł się z ziemi i otrząsnął, na znak, że jest gotów do drogi.
 — Bóg zapłać! bywajcie zdrowi!... — rzekł chory.
 — Niech Bóg prowadzi!
 Wózek zwolna potoczył się ku taborowi.
 — Dziwny naród te Niemce — odezwał się Ślimak do żony. — On taki mądry, a jeździ wózkiem, niby dziad.
 — Albo i ona — odparła Ślimakowa. — Czy kto słyszał, żeby zaś taki kawał drogi ciągnąć starego jak koń?...
 — Niezgorsi ludzie.
 — Wcale nie najgorsi i niegłupi.
 Po tej wymianie myśli małżonkowie wrócili do chaty. Rozmowa z chorym uspokoiła ich. Niemcy nie wydawali się im już tak strasznymi, jak dawniej.
 Po śniadaniu poszedł Owczarz na górę orać ziemię pod kartofle, a Ślimak wymknął się za nim.
 — Miałeś przecie płot grodzić! — wołała za mężem gospodyni.