Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/155

 Nagle umilkł i zaczerwienił się, widząc utkwione w siebie szare oczy córki bakałarza. Trzymała w ręku zaczętą szklankę piwa i zbliżywszy się, podała ją chłopcu.
 — Przemokłeś — rzekła — napij się.
 — Nie chcę!... — odparł Jędrek i znowu się zawstydził. Zdawało mu się, że tak pięknej pani nie można odpowiadać szorstkim tonem.
 — Gdzieś ty tak przemókł? — spytała go ciekawie.
 — W rzyce — odparł cicho. — Leciałem do was przez wodę.
 — Więc napij się — nalegała, podając mu szklankę z piwem.
 — Kiej upiję się... — odparł chłopak.
 Wreszcie wypił, spojrzał na jej śniadą twarz i znowu tak się zaczerwienił, że dziewczynie smutny uśmiech przemknął na ustach.
 W tej chwili odezwały się skrzypce i basetla. Do córki bakałarza zbliżył się w ciężkich podskokach Wilhelm Hamer i wziął ją do tańca. Odchodząc, jeszcze raz obrzuciła Jędrka tęsknemi oczyma.
 Chłopcu zrobiło się coś dziwnego. Straszny gniew i żal pochwycił go za gardło i uderzył mu do głowy. Chciał rzucić się na Wilhelma Hamera i poszarpać na nim jego kwiecistą kamizelkę, to znowu myślał, że rozpłacze się na cały głos. Nagle odwrócił się, ażeby odejść.
 — Idziesz? — zapytał go bakałarz.
 — Jużci.
 — Pokłoń się ode mnie ojcu.
 — A ode mnie przypomnij, że ja na święty Jan odbiorę łąkę — wtrącił stary Hamer.
 — Albo to wasza łąka? — odparł Jędrek. — Przecie tatuś wzięli ją od dziedzica w arendę...
 — Oho, dziedzic!... — zaśmiał się Hamer. — My tu dziedzice, a łąka moja.