Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/177

Taki deszcz ciepły, że ha!... Ino cię zmyje, a zara się rozweselisz...
 — Niechaj go — odezwał się ojciec — bo on markotny.
 — I sam po dworzu nie lataj, bo mi całą izbę zalejesz — wtrąciła matka.
 W tej chwili uderzył piorun.
 — Słowo stało się ciałem... — szeptała kobieta. Magda przeżegnała się, Owczarz przetarł oczy, lecz znowu począł drzemać, a Ślimak mruknął:
 — Gdziesić blisko...
 Jędrek z uśmiechem przysłuchiwał się łoskotowi gromu. Nagle zawołał:
 — To ci huk!... O, albo i tera?... Z dziesięciu fuzjów żeby wypalił, toby tak nie huknęło! Folguje se Pan Jezus, nie bój się...
 — Cicho, głupi — oburzyła się matka — bo jeszcze w ciebie strzeli.
 — Niech strzylo! — odparł hardy chłopak. — Jak me wezmą do wojska, to jeszcze lepiej będą strzylać, a nic mi nie zrobią...
 I znowu wyleciał przed dom, aby zaraz wrócić zlanym od stóp do głów.
 — Ten hycel Jędrek niczego się nie boi — mówiła udobruchana matka, spoglądając na męża.
 Ślimak wzruszył ramionami.
 — Albo on nie chłop?...
 Owczarz drzemał, od czasu do czasu oganiając się machinalnie przed muchami. A na dworze lał potop, grzmiało bez przerwy, błyskawice zapalały się we wszystkich punktach nieba.
 W tej gromadce ludzi o stalowych nerwach, gdzie jeden myślał o swoim plonie, drugi spał, a trzeci bawił się nawałnicą, był przecie taki, który całą istotą odczuwał okropność burzy. Był to Stasiek, chłopskie dziecko, niewiadomo skąd — nerwowe.