Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/188

 Owczarz kręcił głową.
 — On był od zimy chory — odezwał się parobek.
 — Hę? — spytał Ślimak.
 — Prawdę mówię — ciągnął Owczarz. — Od zimy, kiej go tak raz zaziębiło, co aż tydzień leżał, Stasiek był chory. Przeleciał, bywało, ze sto kroków, to się męczył i zara gadał: „Maćku, dusi me!...“ A jak raz, tej wiosny, wbiegł pod górę, kiedym tam orał, to go nawet zamroczyło. Musiałem do rzyki schodzić po wodę i cucić go.
 — Wtedy także — mówił Owczarz — co to Niemce wytyczały sobie miejsce na dom, Staśka zamroczyło nie ich śpiewanie, ino to, że prędko wleciał na górę i zmęczył się...
 — Niceś o tem nie mówił? — przerwał Ślimak.
 — Mówiłem gospodyni, ale zaraz na mie wsiadła: „Co ty się znasz?... Całe życie chodziłeś ino za bydłem, głupi jesteś, a gadasz jak felczer...“
 — No, widzicie — rzekł bakałarz. — Chłopak z pewnością chorował na serce, i to go biedaka zgubiło. Gdziekolwiekby upadł, w wodę, czy na ziemię, zawszeby umarł, jeżeli w nim serce ustało... Nie my temu winni, ani nasze modlitwy chrześcijańskie.
 Ślimak słuchał z uwagą i stopniowo jakby wracał do przytomności.
 — Może to i tak — mruczał — że Stasiek umarł swoją śmiercią...
 Zapukał do okna i wywołał z izby żonę. Ukazała się po chwili na progu.
 — Czego? — rzekła, trąc oczy zapuchnięte z płaczu.
 — Cóżeś ty nic nie mówiła, że Stasiek od zimy chorował? Nie mógł latać, a jak się zmęczył, to go dusiło i mroczyło?
 — Jużci chorował — odparła — ale cóżbyś ty mu pomógł?
 — Nie pomógłbym, ale zawdy chłopaka śmierć czekała.