Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/195

ciłaby uwagę Ślimaków; dziś jednak byli zajęci czem innem. Oto każdy dzień przekonywał ich, że paszy mają za mało, a krów za dużo... Nie mówili do siebie, ale wszyscy w domu o tem tylko myśleli. Myślała gospodyni, widząc coraz mniej mleka w szkopku, i Magda, która tknięta niedobrem przeczuciem, codzień pieściła się z krowami, i Owczarz, bo nawet koniom ujmował po garstce siana, aby podrzucić je bydlątkom. Ale najwięcej chyba myślał sam Ślimak, bo nieraz wystawał przed oborą i wzdychał.
 Tak dojrzewała bieda wśród ogólnej ciszy, którą mimowolnie przerwał sam Ślimak. Jednej nocy bez powodu zerwał się z pościeli i usiadł na tapczanie.
 — Co tobie, Józek?... — zapytała żona.
 — Oj!... Śniło mi się, że nam paszy całkiem zabrakło i wszystek dobytek wyzdychał...
 — W imię Ojca i Syna... Żebyś nie wymówił w złą godzinę.
 — Jużci na pięć ogonów paszy nam nie wystarczy, to darmo — rzekł chłop. — Kalkuluję se w głowie na wszyćkie strony, ale nanic...
 — No, więc co zrobisz?
 — Bo jo wiem, nieszczęśliwy?
 — Możeby...
 — Chybaby sprzedać z jedno?... — dokończył chłop.
 Słowo padło. We dwa dni później Ślimak, zaszedłszy po okowitę do karczmy, coś napomknął Joselowi o krowie, a zaraz w poniedziałek przyszli do chałupy dwaj rzeźnicy z miasteczka.
 Ślimakowa wcale z nimi nie chciała gadać, a Magda zaczęła szlochać. Wyszedł tedy na dziedziniec Ślimak.
 — Ny, co to, gospodarzu — zaczął jeden z rzeźników — chcecie sprzedać krowę?
 — Bo jo wiem...
 — Która to, pokażcie ino.