Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/202

 — Weźmiemy się do nich — spytał Maciek Ślimaka — czy dać spokój?
 — Kiej nie wiem, ilu ich jest — odparł Ślimak.
 W tej chwili od kolonji Hamera zabłyszczało światło, a na gościńcu rozległ się tętent koni i krzyki:
 — Łapaj! trzymaj!...
 — Bywaj!... — zawołał Owczarz, a Ślimak, wysunąwszy się za stodołę, odezwał się:
 — Hej wy! coście ta za jedni?...
 Teraz o kilkanaście kroków przed nim upadło na ziemię coś ciężkiego, a zpośród ciemności odpowiedziano:
 — Poczekaj, szwabski stróżu!... dowiesz się, co za jedni...
 — Huzia go! — krzyknął Ślimak.
 — Bij go! — zawołał Owczarz.
 I posunęli się naoślep ku jarom. Ale złodzieje uciekli do wąwozów, przeklinając Ślimaka.
 Wnet przykłusowali konni Niemcy, a Jędrek wybiegł na dziedziniec z łuczywem. Wszyscy zeszli się za stodołą i przy czerwonym blasku łuczywa znaleźli w błocie zakłótego wieprza.
 — O! nasz wieprz! — zawołał Fryc Hamer.
 — Ukradli wam? — spytał Ślimak.
 — Zabili i ukradli, choć w izbie paliło się światło.
 — Śmiałe bestje! — mruknął Owczarz.
 — My myśleli — odezwał się z konia parobek Hamerów — że to wy kradniecie. — I począł się śmiać.
 — Dobrze nam dziękujeta za pomoc! Niech was... — mruknął Ślimak.
 — Idźmy za nimi — mówił wzburzony Fryc — może złapiemy którego.
 — To se idźta — odpowiedział gniewnie Ślimak. — Widzisz ich!... W chałupie gadają, że my kradniemy, a tu proszą, żeby za nich karku nadstawiać.
 — Pójdę z nimi, tatulu — prosił Jędrek.