Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/228

Bóg miły, tak to moja dziewucha!... Patrzajta się!... Moja dziewucha, no — i utrupili ją...
 Chłopi, kiwając głowami, przysłuchiwali się gadaniu Zośki. Wreszcie odezwał się sołtys:
 — Trza nam w drogę, bywajta zdrowi. Jedźta, kumie Marcinie.
 Kum Marcin, zebrawszy lejce, podniósł w górę bat, a w tej samej chwili Zośka poczęła wsiadać na sanie, do nieboszczyków.
 — Co ty robisz? — krzyknął dozorca i schwycił ją za sukmanę.
 — Przecie to moja dziewucha! — zawołała Zośka, rwąc się na sanki.
 — Co z tego, że twoja? — rzekł sołtys. — Tobie inna droga, a jej inna...
 — Moja dziewucha!... moja dziewucha!... — poczęła krzyczeć Zośka, trzymając się oburącz sani.
 Konie nagle ruszyły, i Zośka upadła na śnieg; ale schwyciła się płozów, i sanie pociągnęły ją za sobą.
 — O, nie warjowałabyś! — zawołał dozorca i pobiegł za Zośką z sołtysem i swoim towarzyszem.
 — Moja dziewucha!... Dajcie mi moją dziewuchę!... — krzyczała szalona, nie wypuszczając płozów.
 Chłopi ledwie ją oderwali, a sanie ruszyły. Chciała podnieść się i biec za dzieckiem, ale jeden z dozorców przykląkł jej na nogach, a drugi schwycił za ramiona.
 — Co ci z tego, głupia? — perswadowali. — Przecie dziecka nie ożywisz...
 — Moja dziewucha!... Ślimak ją zamroził!... Bodaj go Bóg skarał!... Bodaj on tak zmarzł!... — krzyczała Zośka, wyrywając się dozorcom.
 W miarę jednak oddalania się sani, głos jej cichnął, sina z gniewu twarz przybierała barwę miedzianą, a blaski oczu przygasły.