Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/238

komina, znowu usłyszał jękliwy głos księdza: „Byłem głodny, nie nakarmiliście mnie; byłem nagi...“
 Wtem na podwórku rozległy się kroki. Chłop wyprostował się i czekał. „Jędrek?...“ — przemknęło mu. — „Może Jędrek...“ Skrzypnęły drzwi w sieni, zamknęły się, i jakaś, widocznie cudza ręka zaczęła szukać wejścia do izby. „Josel?... Niemiec?...“ — myślał chłop. Nagle cofnął się przerażony; w głowie mu się zakręciło. Na progu izby stanęła — Zośka.
 Zrazu oboje milczeli, wreszcie Zośka odezwała się:
 — Niech będzie pochwalony...
 I poczęła rozcierać zziębnięte ręce, zwróciwszy się do ognia.
 Ślimakowi mieszały się wyobrażenia Owczarza, sieroty i Zośki; patrzył na nią, jak na człowieka z tamtego świata.
 — Skądżeś się tu wzięła? — spytał stłumionym głosem.
 — Z kryminału wysłali me do gminy, a w gminie powiedzieli, żebym poszukała roboty, bo nie mają pieniędzy na darmozjadów.
 I zobaczywszy pełne garnki na kominie, zaczęła oblizywać się jak pies.
 — Chcesz jeść? — spytał Ślimak.
 — Jużci.
 — To se nalej miskę krupniku. A o tu jest chleb.
 Zośka spełniła, co kazano. Zacząwszy jeść, spytała:
 — A nie potrzeba wam dziewuchy?
 — Nie wiem jeszcze — odparł Ślimak. — Kobieta mi chora.
 — Patrzajcie!... Tak tu u was pusto. A Magda gdzie?
 — Odeszła.
 — Chy!... A Jędrek?
 — Wzięli go dziś do sądu.
 — Widzieliście!... A Stasiek?