Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/243

 — Podpalili was? — spytał.
 — A jużci — odparł chłop.
 — Tamta? — dodał Fryc, pokazując ręką na wzgórze.
 — Przecie ona.
 — Nie lepiej to było nam sprzedać grunt?... — rzekł Fryc po chwili.
 Chłop spuścił głowę i milczał.
 Pomimo silnego ratunku, stodoła spaliła się, z chaty jednak uratowano część ścian. Jedni z kolonistów zalewali wodą zgliszcza, inni otoczyli kołem Ślimaka i jego chorą żonę.
 — Gdzież się teraz podziejecie? — zaczął znowu Fryc.
 — Usadowimy się w stajni — odparł chłop.
 Niemki szeptały między sobą, ażeby zabrać ich na folwark, a koloniści kręcili głowami, mówiąc, że choroba Ślimakowej może jest zaraźliwa. Fryc skwapliwie przyłączył się do tej ostatniej opinji i kazał chorą przenieść w półkoszku do stajni.
 — Przyszlemy wam tu — rzekł Fryc — wszystkiego, co potrzeba, a potem zobaczymy...
 — Niech Bóg wynagrodzi — odparł Ślimak i schyliwszy się, objął go za nogi.
 Koloniści poczęli się rozchodzić. Fryc jedną z bab zostawił przy chorej, jednemu z parobków kazał przywieźć słomy dla pogorzelców, a Hermanowi szepnął, aby natychmiast jechał do Woli, po młynarza Knapa.
 — Dziś chyba skończymy z nim interes — mówił do Hermana. — Wielki czas!...
 — Bez tego — odparł Herman, wskazując głową na zgliszcza — nie wytrzymalibyśmy do wiosny.
 Fryc zaklął. Mimo to życzliwie pożegnał się ze Ślimakiem, radząc, aby do żony sprowadził felczera, bo jest źle. Lecz, gdy schyliwszy się nad chorą, rzekł:
 — Ona jest całkiem nieprzytomna...