Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/255

 — Jezu! Jezu!... — jęknął chłop. Wyrwał się jej z rąk i zatkał uszy.
 — Sprzedasz? sprzedasz?... — pytała, zbliżając swoją twarz do jego twarzy.
 Ślimak potrząsnął głową i rozłożył ręce.
 — Niech się co chce dzieje — odparł — nie sprzedam.
 — Choćbyś miał zdechnąć na barłogu?
 — Choćbym zdechł.
 — Tak ci Boże dopomóż?...
 — Tak mi Boże dopomóż i niewinna męka Jego...
 Ślimakowa zachwiała się. Mąż pochwycił ją wpół i prawie zaciągnął do stajenki, gdzie spali dwaj parobcy Hamera.
 Chłop posadził żonę na progu, a sam począł bić pięściami we drzwi.
 — Kto tam? — zapytano rozespanym głosem.
 — Otwórzta!... Wstawajta!... — odparł Ślimak.
 Jeden z parobków otworzył drzwi.
 — To wy, Ślimaku? — rzekł zdziwiony, owijając się kożuchem.
 — Idźta na swoją kolonję, bo muszę tu kobietę ułożyć.
 Parobek zaczął drapać się po kudłatej czuprynie.
 — Kpicie, czy co?... Przecie ten grunt już nie wasz...
 — Ino czyj?... — wrzasnął rozgniewany chłop i ująwszy go za piersi, wyciągnął na podwórze.
 — Poszły!... — dodał, usuwając się drugiemu parobkowi, który, z butami w rękach, opuszczał stajenkę.
 Wygnani, mrucząc, poczęli się ubierać; Ślimak wziął żonę na ręce i ułożył ją na ciepłym jeszcze barłogu. Kobieta ciężko dyszała.
 — Będzie z tego interesu proces! — odezwał się starszy parobek. — Tak nie można oszukiwać ludzi. Stary na wasze słowo sprowadził Knapa, żonę wam jak należy opatrzył, a wy po nocy od kontraktu uciekacie. Uczciwy z was kupiec!...
 — Pewno Gede go podjudził — wtrącił drugi parobek.