Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/260

 — Umarła.
 — Jakto umarła?... — Cofnął się Żyd. — Poco gadać takie żarty! Aj waj!... może i umarła?... — dodał, przypatrzywszy się z uwagą leżącej. — Taka dobra gospodyni! — mówił dalej. — Wielkie na was nieszczęście padło, niech Pan Bóg ubroni... Tfy! — splunął. — A wy co tak leżycie, Ślimaku, przecie trzeba zrobić pogrzeb.
 — Będzie dwa odrazu — mruknął chłop.
 — Jak to może być dwa?... Czyście wy słabi?
 — Ni.
 Żyd kręcił głową, spluwał i rozmyślał.
 — Tak przecie nie może być — rzekł — a jak wy się nie ruszycie, to ja dam znać. Ino powiedzcie, do kogo pójść?
 Ślimak milczał, ale krowa znowu ryknęła.
 — Czego ono tak ryczy te bidło? — spytał ciekawie Jojna.
 — Musi tego, że niepojone.
 — To pocoście ich nie napoili?
 Chłop znowu nie odpowiedział. Żyd postał chwilę, wreszcie stuknąwszy się palcem w czoło, rzucił worek, laskę i spytał:
 — Gdzie wy macie ceber, gospodarzu? Gdzie wiadro?...
 — Dajcie mi ta spokój — mruknął chłop gniewnym głosem.
 Ale Jojna nie ustąpił. Znalazł ceber i konewkę w oborze, przyniósł kilka razy wody z przerębli, napoił krowy i jeszcze pełną konew postawił obok Ślimaka. Dla krów Jojna miał osobliwe współczucie, od pół wieku bowiem nadaremnie marzył, aby kiedy posiadać własną krowę, a przynajmniej kozę.
 Żyd, odpocząwszy po tej pracy, tak ciężkiej na jego siły, znowu zapytał Ślimaka:
 — No, jakże będzie?
 Chłopa wzruszyła jego litość, ale nie dodała mu energji. Więc tylko podniósł głowę i rzekł: