Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/277

 — I cóż teraz będzie? — zawołał Grzyb, znowu okładając Jaśka pięściami.
 — Już ja się, tatku, poprawię... Już się ożenię z Orzechowszczanką i osiądę na gospodarce...
 — Rychło wczas! Teraz pora iść do kryminału, nie do wesela — odparł Grochowski.
 Stary Grzyb zadumał się.
 — Jakże, to wy go oskarżycie? — spytał sołtysa.
 — Wolałbym nie skarżyć, bo się z tego interesu w całej okolicy zakotłuje. Ale jak mnie nie odszkodujeta, to zaskarżę.
 Grzyb znowu pomyślał.
 — No, a cóżby to kosztowało?
 — Od stu pięćdziesięciu rubli grosza nie odstąpię — odparł sołtys, rozkładając ręce.
 — O la Boga! — oburzył się Jasiek. — Strzeliliście do mnie z jednej lufy, a już chcecie tyle pieniędzy, jak za armatę.
 — Kiedy tak — wtrącił Grzyb — to niech se idzie do kryminału, bo ja za hycla sto pięćdziesiąt rubli nie zapłacę.
 — Mnie sto pięćdziesiąt za sekret — rzekł Grochowski — a Ślimakowi osiemdziesiąt rubli za skradzione konie..
 Grzyb znowu zaczął bić chłopaka.
 — Ty rozbójniku!... — Gadaj, kto cię do tego namówił?...
 — Wiadomo, że Josel... Dajcie spokój — lamentował Jasiek — bo już i wstyd przed obcymi ludźmi, że się ino bijecie i bijecie.
 — A tyś poco Josela słuchał?...
 — Bom mu winien sto rubli!
 — Chyste Panie! — jęknął Grzyb, targając się za włosy.
 — No, nie macie czego dopuszczać sobie do głowy — odezwał się Grochowski. — Razem trzysta trzydzieści rubli dla mnie, dla Ślimaka i dla Josela. Nie wielga to u was rzecz.
 — Ni, ja tyle nie zapłacę! — wołał Grzyb.