Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/279

 Ślimak zamyślił się.
 — Kiej mnie się zdaje — rzekł — że tamta ziemia, niby Gawędziny, jest lepsza od hamerowskiej.
 — To wam dam więcej łąki. Zgoda?... — nalegał Grzyb.
 — Bo jo wiem? — odparł Ślimak, drapiąc się w głowę.
 — No, to zgoda — pochwycił Grzyb. — Ale wy za moją dobroć zapłacicie sto pięćdziesiąt rubli Grochowskiemu i sto Joselowi.
 Ślimak zawahał się.
 — Jeszczem swojej kobiety nie pochował, a już z drugą mam się żenić? — westchnął.
 Wahanie to oburzyło starego.
 — Nie bądźże głupi! — krzyknął. — Cóżto?... obejdziesz się bez baby na gospodarstwie? Nie ożenisz się to nodali za puroku? Nieboszczka zmarła, i kaput! Ale żeby mogła się tera ozwać, samaby ci pedziała: „Żeń się, Józek, i nie kręć nosem na takiego dobrodzieja, jako Grzyb!“
 — Czego się ta swarzycie? — spytał, podchodząc do nich Grochowski.
 — Gadam mu, żeby się ożenił z moją siostrą, z Gawędziną, a on mi się przekomarza — odparł Grzyb.
 — Ba! ale chceta, ażebym z własnej kieszeni spłacił Grochowskiego i Josela — odpowiedział Ślimak.
 — A piętnaście morgów mienia, a śtyry krowy, a para koni i wszelaki domowy dostatek, to co? — zaperzył się Grzyb.
 — No, jużci warto — wtrącił Grochowski. — Ino jakże on będzie gospodarował na dwu ziemiach?
 — Jo im wymienię — pochwycił Grzyb. — Siestrzyne grunta wezmę na siebie, a im dam piętnaście morgów, tu, przy Ślimakowej chudobie.
 — Przecie to Hamerowe — rzekł Grochowski.
 — Jakie ta Hamerowe! — zawołał Grzyb. — Dziś mi sprzedadzą, a nopóźniej po niedzieli zajedziemy do rejenta