Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 01.djvu/020

tej między siódmą a trzecią klasą urzędowej hierarchji. Chcąc mu zrobić przyjemność, radca opowiedział panu Z. to, co hrabina widziała w zakładzie i słyszała od zakonnicy, dodając ze swej strony, że — wypada postarać się o książki dla sierot.
 — Nic prostszego! — wykrzyknął pan Z. — Wstąpię jutro do redakcji „Kurjera“ i wpłynę na nich, ażeby zrobili ogłoszenie.
 Na drugi dzień pan Z. wbiegł zadyszany do „Kurjera,“ na wszystkie świętości błagając redakcję, ażeby wezwała ogół do składania książek dla sierot.
 Trafił szczęśliwie, ponieważ brakowało do numeru kilkuwierszowej wiadomości sensacyjnej. Jakoż referent wydziału uczuciowego siadł i napisał:
 „Gromadka dzieci, zostających pod opieką publiczną, cierpi na brak książek.
 „Maleństwo tęskni.
 „Pamiętajcie o duszach głodnych!“
 Potem, gwiżdżąc, wyszedł na obiad.
 W parę dni później, w niedzielę, przed zamkniętemi drzwiami redakcji spotkałem ubogo odzianego człowieka z rękoma czarnemi jak u kominiarza, a wraz z nim szczupłą dziewczynkę, niosącą pakę starych książek.
 — Czego pan sobie życzy?
 Ufarbowany człowiek uchylił czapki i odparł nieśmiało:
 — Przynieśliśmy, proszę pana, kilka książek dla tych „głodnych“, co panowie pisali...
 A szczupła dziewczynka dygnęła, rumieniąc się, o ile jej na to pozwalały początki blednicy.
 Wziąłem od niej książki i oddałem redakcyjnemu chłopcu.
 — Jakże się pan nazywa? — spytałem.
 — Proszę pana, a naco to? — odparł zmieszany.
 — Musimy przecież wydrukować, kto dał książki.
 — O! to nie potrzeba, proszę pana; ja przecie jestem ubogi człowiek, z fabryki kapeluszy... To nie potrzeba...