Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 01.djvu/036

 — Czy to jeszcze jest noc?...
 Wtedy zrozumiano, że dziewczynka nie widzi. Lekarz zbadał jej oczy i zaopinjował, że trzeba czekać.
 Ale chora im bardziej odzyskiwała siły, tem mocniej niepokoiła się swojem kalectwem...
 — Mamo, dlaczego ja mamy nie widzę?...
 — Bo tobie oczki zasłoniło. Ale to przejdzie.
 — Kiedy przejdzie?...
 — Niedługo.
 — Może jutro, proszę mamy?
 — Za kilka dni, moja dziecino.
 — A jak przejdzie, to niech mi mama zaraz powie. Bo mi jest bardzo smutno!...
 Mijały dnie i tygodnie w ciągłem oczekiwaniu. Dziewczynka poczęła już wstawać z łóżeczka. Nauczyła się chodzić po pokoju omackiem; sama ubierała się i rozbierała, powoli i ostrożnie.
 Ale wzrok nie wracał.
 Jednego razu mówiła:
 — Prawda, mamo, że ja mam niebieską sukienkę?...
 — Nie, dziecko, masz popielatą.
 — Mama ją widzi?
 — Widzę, moje kochanie.
 — Tak jak i w dzień?
 — Tak.
 — Ja także będę widziała wszystko za kilka dni?... Nie, może za miesiąc...
 Ale ponieważ matka nie odpowiedziała jej nic, więc mówiła dalej:
 — Prawda, mamo, że na dworze ciągle jest dzień?... A w ogrodzie są drzewa, tak jak dawniej?... Czy do nas przychodzi ten biały kotek z czarnemi łapami?... Prawda, mamo, że ja widziałam siebie w lustrze?... Niema tu lustra?...
 Matka podaje jej lusterko.