Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 01.djvu/037

 — Trzeba patrzeć tutaj, o tu, gdzie jest gładkie — mówiła dziewczynka, przykładając lustro do twarzy. — Nic nie widzę! — rzekła. — Czy i mama nie widzi mnie w lusterku?
 — Widzę cię, moja ptaszyno.
 — Jakim sposobem?... — zawołała dziewczynka żałośnie. — Przecie jeżeli ja nie widzę siebie, to już w lustrze nie powinno być nic...
 A tamta, co jest w lustrze, czy ona mnie widzi, czy nie widzi?...
 Ale matka rozpłakała się i wybiegła z pokoju.
 Najmilszem zajęciem kaleki było dotykać rękoma drobnych przedmiotów i poznawać je.
 Jednego dnia przyniosła jej matka lalkę porcelanową, ładnie ubraną, za rubla. Dziewczynka nie wypuszczała jej z rąk, dotykała jej noska, ust, oczu, pieściła się nią.
 Poszła spać bardzo późno, wciąż myśląc o swej lalce, którą ułożyła w pudełku, wysłanem watą.
 W nocy zbudził matkę szmer i szept. Zerwała się z pościeli, zapaliła świecę i zobaczyła w kąciku swoją córkę, już ubraną i bawiącą się lalką.
 — Co ty robisz, dziecino? — zawołała. — Dlaczego nie śpisz?...
 — Bo już przecie jest dzień, proszę mamy — odparła kaleka.
 Dla niej dzień i noc zlały się w jedno i trwały zawsze...
 Stopniowo pamięć wzrokowych wrażeń poczęła zacierać się w dziewczynce. Czerwona wiśnia stała się dla niej wiśnią gładką, okrągłą i miękką, błyszczący pieniądz był twardym i dźwięcznym krążkiem, na którym znajdowały się jakieś znaki w płaskorzeźbie. Wiedziała, że pokój jest większy od niej, dom większy od pokoju, ulica od domu. Ale wszystko to jakoś — skróciło się w jej wyobraźni.
 Uwaga jej skierowała się na zmysł dotyku, powonienia i słuchu. Jej twarz i ręce nabrały takiej wrażliwości, że zbli-