Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 01.djvu/049

 Ale obłoki mają prędkie skrzydła. Jeszcze nie zdążyliśmy powstać z siedzenia, a już mgła otoczyła nas ze wszech stron, i, pomimo dnia, zrobiło się tak ciemno, że nie widzieliśmy nawet o parę kroków. Na rękach i twarzach poczuliśmy wilgoć, potem zaczął padać deszcz, potem deszcz ze śniegiem, a potem śnieg tak gęsty, jak u nas podczas zawiei.
 Pomimo to, szliśmy, trzymając się za ręce, droga bowiem była bezpieczna, a Anglik znał ją wybornie. Niekiedy pod nogami usuwały nam się śliskie kamienie, a wówczas — zjeżdżaliśmy kilka łokci nadół wśród ogromnego śmiechu. Najgłośniej śmiał się Niemiec, który nabrał doskonałego humoru od chwili, kiedy mgła zasłoniła mu spadek góry i przepaści pod nią leżące.
 Po jednem takiem poślizgnięciu się zjechaliśmy nie dwa albo trzy, ale ze trzydzieści łokci nadół. Już damy zaczęły krzyczeć: „ach! ach!“ — kiedy pęd nasz zwolniał, i uczuliśmy pod nogami twardą skałę.
 Niemiec, bardzo zadowolony, powstał pierwszy i wyciągnąwszy kij, chciał iść naprzód. Ale zatrzymał go Anglik.
 — Za pozwoleniem — rzekł — muszę zorjentować się, gdzie jesteśmy.
 Posunął się kilka kroków po omacku i wnet rozpłynął się we mgle.
 — Ho! ho!...
 Znowu wrócił, ale na jego twarzy dostrzegliśmy niepokój.
 — Może przyda się panu busola? — spytał go mój rodak.
 — Ależ naturalnie, pokaż pan! — odpowiedział Anglik, niecierpliwie chwytając w rękę małą busolę, którą mój rodak ozdabiał dewizkę zegarka.
 Anglik patrzył, kręcił busolą i głową, wreszcie klasnął językiem.
 — Musimy zatrzymać się, dopóki mgła nie przejdzie — rzekł z uśmiechem do dam.
 A do nas szepnął: