Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 01.djvu/060

 Jakoś w lipcu pan zaziębił się, zresztą niebardzo. Dziwnym jednak zbiegiem okoliczności, dostał jednocześnie tak silnego krwotoku, że aż stracił przytomność.
 Było to już w nocy. Żona, utuliwszy go na łóżku, sprowadziła do pokoju stróżowę, a sama pobiegła po doktora. Dowiadywała się o pięciu, ale znalazła ledwie jednego, i to wypadkiem, na ulicy.
 Doktór, spojrzawszy na nią przy blasku migotliwej latarni, uznał za stosowne ją przedewszystkiem uspokoić. A ponieważ chwilami zataczała się, zapewne ze zmęczenia, a dorożki na ulicy nie było, więc podał jej rękę, i idąc tłomaczył, że krwotok jeszcze niczego nie dowodzi.
 — Krwotok może być z krtani, z żołądka, z nosa, z płuc rzadko kiedy. Zresztą, jeżeli człowiek zawsze był zdrów, nigdy nie kaszlał...
 — O, tylko czasami! — szepnęła pani, zatrzymując się dla nabrania tchu.
 — Czasami? to jeszcze nic. Może mieć lekki katar oskrzeli.
 — Tak... to katar! — powtórzyła pani, już głośno.
 — Zapalenia płuc nie miał nigdy?...
 — Owszem!... — odparła pani, znowu stając.
 Trochę się nogi pod nią chwiały.
 — Tak, ale zapewne już dawno?... — pochwycił lekarz.
 — O, bardzo... bardzo dawno!... — potwierdziła z pośpiechem. — Jeszcze tamtej zimy.
 — Półtora roku temu.
 — Nie... Ale jeszcze przed nowym rokiem... O, już dawno!
 — A!... Jaka to ciemna ulica, a w dodatku niebo trochę zasłonięte... — mówił lekarz.
 Weszli do domu. Pani z trwogą zapytała stróża: co słychać? — i dowiedziała się, że nic. W mieszkaniu, stróżowa także powiedziała jej, że nic nie słychać, a chory drzemał.
 Lekarz ostrożnie obudził go, wybadał i także powiedział, że to nic.