Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 01.djvu/064

do jesieni najzdrowszemu człowiekowi trafia się jakieś rozdrażnienie, każdy jest nieswój... To mnie tylko dziwi: dlaczego moja kamizelka leży na mnie coraz luźniej?... Strasznie musiałem schudnąć, i naturalnie dopóty nie mogę być zdrowym, dopóki mi ciała nie przybędzie, to darmo!...
 Żona bacznie przysłuchiwała się temu i musiała przyznać, że mąż ma słuszność.
 Chory codzień wstawał z łóżka i ubierał się, pomimo że bez pomocy żony nie mógł wciągnąć na siebie żadnej sztuki ubrania. Tyle przynajmniej wymogła na nim, że na wierzch nie kładł surduta, tylko paltot.
 — Dziwić się tu — mówił nieraz, patrząc w lustro — dziwić się tu, że ja nie mam sił. Ależ jak wyglądam!...
 — No, twarz zawsze łatwo się zmienia — wtrąciła żona.
 — Prawda, tylko że ja i w sobie chudnę...
 — Czy ci się nie zdaje? — spytała pani z akcentem wielkiej wątpliwości.
 Zamyślił się.
 — Ha! może i masz racją... Bo nawet... od kilku dni uważam, że... coś... moja kamizelka...
 — Dajże pokój! — przerwała pani — przecież nie utyłeś...
 — Kto wie? Bo, o ile uważam po kamizelce, to...
 — W takim razie powinnyby ci wracać siły.
 — Oho! chciałabyś tak zaraz... Pierwej muszę przecież choć cokolwiek nabrać ciała. Nawet powiem ci, że choć i odzyskam ciało, to i wtedy jeszcze nie zaraz nabiorę sił...
 A co ty tam robisz za szafą?... — spytał nagle.
 — Nic. Szukam w kufrze ręcznika, a nie wiem... czy jest czysty.
 — Nie wysilajże się tak, bo aż ci się głos zmienia... To przecież ciężki kufer...
 Istotnie, kufer musiał być ciężki, bo pani aż porobiły się wypieki na twarzy. Ale była spokojna.