Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 01.djvu/085

nosek zadarty, i usta koralowe, i zęby drobne a białe, i serce takie szczere a czyste, takie kochające i wierne, jakiego, ach! ludzie dobrzy, trudno między nami odszukać.
 Pewnego dnia (miała już wtedy lat siedemnaście), dzisiejszy mąż jej, a ówczesny student szkoły politechnicznej, rzekł do niej:
 — Chciałbym pani coś powiedzieć...
 — Niech pan powie — odparła.
 — Kiedy się boję!...
 — To musi być coś niedobrego?
 — Kocham panią.
 Helenka otworzyła usta ze zdziwienia, a potem odpowiedziała:
 — A wie pan, że... to dobrze.
 — A pani mnie kocha?
 — Czy ja wiem?...
 — A będzie pani czekać na mnie?
 — O, niezawodnie!
 — Mam pani słowo. Jak skończę szkołę, pobierzemy się.
 — Proszę być przyzwoitym! — zgromiła go Helunia.
 Tyle tylko mówili o miłości, a we trzy lata pobrali się.
 Władysław był mechanikiem, co jego żonę obchodziło niewiele, i miał opinją zdolnego i szlachetnego człowieka, a to ją obchodziło więcej. Miał przytem ładną figurę, czarną brodę i włosy, piwne oczy i piękną twarz, — co Helunię obchodziło jeszcze więcej. Wreszcie kochał ją, a ona za nim szalała.
 Rezultatem takiej kombinacji zdrowia, urody i przywiązania była wielka radość w trzech pokoikach na drugiem piętrze, przez całe pięć miesięcy bez czegoś. Od kilkudziesięciu dni jednak na horyzoncie małżeńskim ukazał się punkt czarny: Władysław nie miał roboty!
 Bankier Welt, przy którym Wilski w ciągu roku zarobił półtora tysiąca rubli, jakoś od dnia ślubu zaniedbał mecha-