Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 01.djvu/106

 W połowie drogi na ulicy usłyszał, że go ktoś woła. Obejrzał się i zobaczył karetę, z której wysiadał Welt.
 — Szedłeś pan do mnie! — rzekł bankier tonem niezachwianej pewności. — Winszuję! Podobne wypadki trafiają się nader rzadko.
 — O czem pan mówisz?
 — Rozumie się, że o pańskich miljonach. Ja wiem wszystko! Traf cudowny! Kasa moja jest na pańskie usługi, i dziś nawet mogę panu ofiarować sto tysięcy na osiem procent. Nigdzie pan taniej nie dostaniesz.
 Oszołomiony Władysław milczał.
 — Naturalnie, zgadzasz się pan — mówił dalej Welt. — Siądźmy do mojej karety... Musisz się pan wyekwipować przyzwoicie. Zaraz panu odliczę pieniądze, a w wolnym czasie pogadamy o pańskim projekcie towarzystwa budowlanego, które mnie zachwyca! Stangret zawróć! Jechałem właśnie do pana. Trzeba służyć społeczeństwu w miarę środków, panie Wilski, to moja zasada. Musimy mieć towarzystwo budowlane!
 Gdy stanęli na miejscu, bankier rzekł:
 — Każę przygotować rewers, a tymczasem racz pan wstąpić do mojej Amelci.
 Wilski machinalnie poszedł na górę i za chwilę już był w salonie.
 Czekał minutę... dwie... W połowie trzeciej ukazała się bankierowa.
 Była bardzo blada i podając Władysławowi rękę, zmienionym głosem rzekła:
 — Dawnośmy się nie widzieli!...
 Na twarz jej wybiegł rumieniec.
 Nastąpiło chwilowe milczenie, które znowu przerwała pani Welt.
 — Dziś dowiedziałam się o pańskiem... nie wiem, jak nazwać... Ludzie nazywają to szczęściem. Jeżeli istotnie szczęście, w takim razie szczerze... serdecznie panu winszuję!