Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 01.djvu/107

 Wilski pocałował ją w rękę. Była gorąca jak ogień, lecz sztywna.
 Potem mówili o rzeczach obojętnych, początkowo z pewnego rodzaju przymusem, następnie śmielej. Nagle usłyszeli na schodach głos Welta.
 Pani Amelja zmieniła przedmiot rozmowy i zapytała prędko.
 — Wszak wyjeżdżasz pan do Krakowa?
 — Zapewne...
 — Kiedyż?
 — Jeszcze dokładnie nie wiem.
 — Ja chciałabym także wyjechać.
 — Kiedy? — spytał znowu Wilski, czując, że mu serce bić przestaje.
 Pani Amelja zawahała się.
 — To jeszcze nie jest pewne — rzekła.
 Bankier wstępował na schody.
 — W piątek wieczór... — dodała szybko stłumionym głosem.
 Welt wszedł do salonu; porozmawiali chwilę razem, poczem zabrał Wilskiego do swej kancelarji. Tam przez dobrą godzinę liczyli pieniądze, a wreszcie pożegnali się bardzo serdecznie.
 — Ja, panie — rzekł bankier wkońcu — jestem człowiekiem, którego do rany przyłożyć można. Ja dla projektów pańskich miałem zawsze wielką sympatją, i gdyby nie... No, pan wiesz, jak kobiety bywają ostrożne!... Sądzę także, że nie pogniewasz się pan na Amelcię, jeżeli powiem, że ona nam najwięcej przeszkadzała w porozumieniu się. Ale wczoraj zwyciężyłem ją stanowczo! Pan jesteś człowiek pomysłowy i szczęśliwy, a to w interesach dużo znaczy...
 Gdy Władysław był już we drzwiach, Welt zawołał:
 — Ale!... ale!... Wiesz pan co?... Mówmy sobie ty! Między