Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 01.djvu/113

ciom moim oddasz te obiady z procentem... No, panie!... bo nie odejdę stąd.
 I z temi słowy zacny człowiek wyciągnął do Wilskiego rękę. Biedacy uściskali się, i nastąpiła zgoda.
 W tej chwili między tym obrazem z przeszłości a bogaczem teraźniejszości stanęło widmo czarnego węgierskiego bucika. Władysław ocknął się i poszedł do bankierowej.
 Zastał ją w salonie z bukietem róż. Uśmiechnęła się i podając mu rękę, rzekła tonem łagodnej wymówki:
 — Nie powinnam się witać z panem!
 — Tłomaczą mnie zajęcia — odparł Wilski.
 — Ale wytłomaczą pana wtedy dopiero, jeżeli dzisiejszy wieczór mnie poświęcisz. Bywam niekiedy dziwnie zmęczona, a gdybym wówczas nie zobaczyła twarzy sympatycznej i nie usłyszała głosu...
 ...Czy ja wiem, cobym zrobiła?!...
 Wilski słuchał jej zdumiony i rozmarzony...
 Cały wieczór mówili o kwiatach, o wiośnie i okolicach górskich, jak student z pensjonarką, półgłosem, jak w pokoju chorego.
 Około jedynastej Władysław, zabierając się już do odejścia, rzekł:
 — Czy dasz mi pani jeden z tych kwiatów?
 — Naco?...
 — Na pamiątkę dnia dzisiejszego.
 — To prawda — odparła — że w życiu mało jest dni podobnych.
 A potem, urywając różę, dodała:
 — Weź ją pan jako symbol naszej przyjaźni.
 Oczy jej były wilgotne.
 Władysław wrócił do domu jak pijany, nie wiedząc co myśleć i w co wierzyć. Gdy upadł na łóżko, drżał, jak w febrze, i usnął w gorączce, mrucząc przez zaciśnięte zęby:
 — Bądź co bądź, ona mnie kocha!... Byłbym bydlęciem,