Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 01.djvu/132

 Tak mówili, wciąż śmiejąc się i wymijając monsieur François, który stał zawstydzony.
 Cofnąłem się za drzewo.
 — A któż jest monsieur François? — zapytała jedna z panienek najgłośniejszego panicza.
 — To mój guwerner! — odpowiedział z akcentem ironji panicz, a potem dodał:
 Dziwak, nudny jak lukrecja i skąpy jak licho. Bardzo jestem kontent, że rozstaniemy się z nim od wakacyj.
 Z temi słowy skręcili w inną aleję.
 Monsieur François znałem z widzenia, a ponieważ stał wciąż na miejscu, jakby niepewny co robić, zbliżyłem się do niego i powitałem.
 — Piękna noc — rzekłem.
 — A tak...
 — Szkoda tylko, że w parku trochę za wesoło.
 — Im zawsze wesoło — szepnął guwerner.
 Niechętnie machnął ręką i usiadłszy na ławce, znowu patrzył w księżyc.
 — Nie rozumiem — odezwał się — jak mogą lubić księżyc ludzie szczęśliwi? To patron tułaczów, symbol nieukojonej tęsknoty i śmierci. Cieszyć się przy jego blasku na jedno wychodzi, co tańcować przy katafalku.
 Dziwną wydała mi się ta melancholja w człowieku, którego własny uczeń nazywał przed chwilą skąpcem. Wszak księżyc jest podobny do ogromnego talara — pomyślałem — i już za to samo powinienby cieszyć się sympatją monsieur François?...
 Guwerner znowu rozkrzyżował ręce na poręczy i po długiej pauzie zaczął mówić, jakby marząc głośno:
 — Księżyc to smutna gwiazda dla tych, którzy go znają, a straszna dla tych, którym wplątał się w życie...
 Na te słowa wzburzyły się we mnie wszystkie wiadomości astronomiczne.