Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 01.djvu/145

 — I tyle?...
 — Czy nie dosyć?...
 — Przynajmniej niech ją pani dotknie ustami.
 — Nie wolno.
 — Nie wolno, to znaczy — nie chcę?
 — Nie wolno, znaczy tylko... nie wolno...
 I znikli, jak duchy.
 Guwerner podniósł się z ławki i ciężkim krokiem szedł ku domowi.
 W końcu alei rozległ się odgłos prędkiego biegu kilku osób i wołanie:
 — Monsieur François! monsieur François!...
 Nagle dopędził nas wychowanek guwernera w towarzystwie dwu innych paniczów.
 — Monsieur François, niech mi pan zrobi jedną łaskę... — rzekł chłopiec tonem pieszczotliwym.
 I uwiesiwszy się staremu na szyi, wywijał nogami w powietrzu.
 — Dziesięć łask zrobię ci za taką prośbę! — odparł z uśmiechem guwerner. — Czegóż sobie życzysz tak gorąco?
 Chłopak zaczął szeptać głosem przerywanym ze zmęczenia:
 — Widzi pan, tam, na balkonie, pannę Fifi?... Już pół godziny siedzi w białym szlafroku, z podpartą brodą, i — wzdycha!... Sam słyszałem, że wzdycha... Z pewnością jest zakochana...
 — Dajże jej spokój z zakochaniem! Prędzej ją zęby bolą — odparł guwerner.
 — To wszystko jedno — przerwał chłopiec — bo... wie pan, co mi na myśl przyszło?... Oto, żeby pan przebrał się za trubadura i — zaśpiewał jej serenadę...
 Guwerner odsunął go lekko.
 — Pan nie chce?... — zdziwił się chłopak.
 — Nie.