Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 01.djvu/146

 — Pan mi odmawia? — zawołał malec z gniewem.
 Stary spojrzał na mnie i pokiwał głową. Odsunąłem się od nich.
 — Jeżeli tak, więc — dziękuję panu! — mówił zirytowany chłopak. — Obiecałem, że pan będzie śpiewał serenadę... Całe towarzystwo czeka, a pan mi odmawia... Jestem skompromitowany!... — dodał, prawie szlochając.
 Na drodze ukazała się wysoka dama, w płomienistej sukni i purpurowym szalu.
 — Maman!... il ne veut pas śpiewać serenady... — zawołał chłopak, biegnąc naprzeciw niej.
 — A mówiłam ci — rzekła dama — ażebyś nie dawał słowa w imieniu osób, których nie jesteś pewny. Szkoda, że monsieur prawie na pożegnanie robi tak wielką przykrość Luciowi!
 Czułem, że w tej chwili dwa tysiące rubli gratyfikacji wiszą na włosku...
 — Co go mój honor obchodzi! — wzdychał malec. — Gdybym powiedział, że zabiję się w jego oczach, jeszczeby nie śpiewał.
 — Więc nie da się pan ubłagać? — spytała dama.
 — Lucio przesadza! — odezwał się guwerner. — Zresztą, jakże tu śpiewać serenadę, jeżeli niema gitary?... — dodał tonem żartu.
 Chłopak wysunął się naprzód.
 — Są skrzypce — rzekł. — Może pan grać na nich, jak na gitarze.
 — A płaszcz?... a kapelusz?... — pytał zmieszany guwerner.
 — Jest wszystko, i zaraz pana ubierzemy! — mówił chłopiec, znowu chwytając go za szyję. — Ach, jaki pan dobry!... ach, jak to będzie zabawnie!... Pomrzemy ze śmiechu...
 Objął go wpół rękoma i szybko biegnąc, ciągnął w stronę gęstego klombu.