Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 01.djvu/161

 — Djabli wzięli Furdasówkę!...
 Przyszła nareszcie chwila, że pan Furdasiński nie obsiał pól, nie zapłacił procentów wierzycielom, ani rat w Towarzystwie Kredytowem. Cugowe konie schudły, służba rozbiegła się, sąsiedzi zerwali stosunki, a młody dziedzic — nie miał mięsa na obiad.
 Otyły marszałek, usłyszawszy o tem, dostał małego ataku apopleksji. Tydzień leżał w łóżku, wreszcie pojechał do pana Furdasińskiego z ostatnią wizytą.
 Właśnie dziedzic uczył swego szpaka arji: „La donna e mobile,“ kiedy zasapany marszałek wbiegł do salonu i rzuciwszy się na kanapę, zaczął:
 — Cóżto, subhastują cię?...
 — Podobno.
 Marszałek wzruszył ramionami i podniósł oczy do nieba.
 — A ileż ci zostanie z majątku, jeżeli wolno spytać?... — rzekł.
 — Ze dwadzieścia tysięcy rubli...
 — Te te te!... Towarzystwa masz dziesięć tysięcy. Długów hipotecznych...
 — Parę tysięcy rubli.
 — Parę?... — spytał oburzony marszałek. — Jest przeszło piętnaście tysięcy rubli zapisanych... A rewersa?
 — No, tych śmieci będzie może na kilkaset rubli.
 — Kilkaset? — krzyknął marszałek. — Wszyscy Żydzi lamentują, żeś bankrut i że im nie zapłacisz!... Posłuchaj — dodał, usiłując zapanować nad sobą. — Przez pamięć dla ś. p. ojca obrachowałem twoje długi i wartość majątku, nie wyłączając powozów i mebli. Otóż mówię ci — nie masz nic!... Grosza stąd nie wyniesiesz, jeszcze ci masa długów zostanie, bo za te grunta dadzą najwyżej po dwa tysiące rubli za włókę... Czeka cię nędza...
 — Wszystko na świecie trzeba poznać! — odrzekł spokojnie pan Furdasiński.