Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 01.djvu/168

 Pan Furdasiński, znękany przez widmo nadciągającej biedy, stał jak uczeń na egzaminie.
 — Widzi pan — rzekł zawstydzony — chwilowo nie mogę...
 — Aha!... no!... — przerwał właściciel kantoru. — Pańskie szczęście, że mi się podobasz. Siadaj więc i napisz swoje curriculum vitae, wymieniając osoby, które pana znają. Ale poważne osoby!...
 Wstał z fotelu i przysunął niedbale panu Furdasińskiemu papier i kałamarz, w którym atrament zgęstniał jak smoła, zapewne z ciągłego użycia.
 — Ale, ale — dodał — ja teraz muszę odnieść pewną sumę do Banku Handlowego i na pół godziny zostawię kantor pod pańską opieką. Woźny ma dziś pogrzeb...
 Otworzył z ogromnym trzaskiem kasę ogniotrwałą i począł z niej wydobywać koperty, napełnione różnokolorowemi wartościami, mrucząc:
 — Bank Polski trzy tysiące... jutro o dziesiątej... Bank Dyskontowy dwa tysiące osiemset jutro... O! jest Bank Handlowy...
 Nagle zwrócił się do pana Furdasińskiego.
 — Nie możesz mi pan zmienić dwieście pięćdziesiąt guldenów na ruble?
 — A ileż to trzeba? — odparł zapytany, gryząc pióro.
 — Dwieście rubli z czemś... Zresztą daj pan tymczasem dwieście.
 Pan Furdasiński wydobył dwie ostatnie tęczówki, a właściciel kantoru, odwróciwszy się do kasy, liczył guldeny.
 — Pięćdziesiąt... sto... sto pięćdziesiąt... Zmienisz pan to u wekslarza obok. Ale... A po ile pan weźmiesz za guldena? — rzekł nagle, i lekko wysunąwszy z ręki panu Furdasińskiemu sturublówki, z szybkością magika schował je do swej koperty.
 — Czy ja wiem, ile mi dadzą — odparł pan Furdasiński.